Partij Sleutelstad stelt rondvraag over verkamering van honderden huizen in Leiden

Partij Sleutelstad heeft vandaag in de raadsvergadering mondelinge vragen gesteld aan de wethouder over de verkameringsproblematiek. Overal in Leiden worden woningen verkamerd, waardoor honderden potentiële woningen onttrokken worden aan de reguliere woningmarkt. Hiervoor is eigenlijk een ontrekkingsvergunning voor nodig, maar hier wordt laks mee omgegaan. Vooral in de Haagweg- en Morskwartieren heeft dit tot behoorlijke onrust geleid.

Vele panden in vrijwel alle wijken van Leiden worden opgedeeld in 7 – 12 kamers voor studenten of Oost-Europese arbeidsmigranten. Daarmee gaan ze verloren als potentiële woningen voor gezinnen of starters op de 8 jaar lange wachtlijst van Woningnet (Holland Rijnland). Het geld gaat in de zakken van beleggers, die de huizen opkopen. Voor zo’n verkamering is eigenlijk een onttrekkingsvergunning nodig, en die werd de afgelopen 8 jaar al te gemakkelijk afgegeven door de betreffende afdeling op het Stadsbouwhuis, vaak werd zelfs helemaal geen vergunning aangevraagd zodat de verbouwing illegaal was. Daartegen werd ook helemaal niet controlerend of handhavend opgetreden door de gemeente. Nadat huurdersorganisaties en buurtbewoners (vanwege de “studentikoze” of wodka-gerelateerde overlast) steeds vaker aan de bel trokken, besloot het nieuwe college van burgemeester en wethouders dit punt afgelopen voorjaar in zijn programma op te nemen. Er zouden maatregelen worden genomen. Toen enige maanden later nog steeds op ruime schaal werd verkamerd, trok Partij Sleutelstad in de raad van juni aan de bel. Via een zgn. actualiteitsvraag werd wethouder Fleur Spijker aan de tand gevoeld. Zij beloofde toen dat het college na een week een tijdelijke stop op de verkamering zou gaan instellen.  Dit heet een “moratorium” en is geldig tot juli 2019, waarna een definitieve regeling zou ingaan. Die periode is inmiddels al weer verlengd want het college krijgt het blijkbaar niet voor elkaar wat ze gewoon an andere steden als Wageningen, Groningen en Nijmegen kan copiëren. Intussen blijkt af en toe ook nog steeds te worden verkamerd of blijken oudere illegale verkameringen niet te worden aangepakt. Ook omzeilen slimme projectontwikkelaars en andere huizenkopers de stop op het afgeven van onttrekkingsvergunningen door een heel andere vergunning aan te vragen, óók voor huisverbouwingen: de omgevingsvergunning. Dat mag niet voor het inbouwen van onzelfstandige woonruimte (kamers met gedeelde voorzieninngen), maar wel voor zelfstandige eenheden, zoals studio’s. Het meest recente en geruchtmakende voorbeeld daarvan is het grote, statige oude pand Haagweg 47, waar lange tijd een kerkelijk opvanghuis voor meisjes en vrouwen was gevestigd en daarna tot voor kort het blijf-van-mijn-lijfhuis Rosa Manis. Toen iemand daar een hostel wilde vestigen , mocht dat niet van de gemeente omdat er opeens reguliere, liefst ook sociale woningen in moesten worden ingebouwd. Wie schatst de verbazing van de buurt, toen enkele maanden later bleek dat drie ouders daar wel hun zoons, Minervastudenten, in mochten huisvesten en dat de pandeigenaren daartoe een verbouwing mochten uitvoeren. Via een omgevingsvergunning. Maar liefst 80 omwonenden tekenden bezwaar aan. Ook van de andere kant van het water, omdat geluid daar heel ver draagt. Op 1 april wees de Regionale Commissie voor de Bezwaarschriften alle bezwaren toe en adviseerde BW dringend om de vergunning weer in te trekken. Ook moesten alle ontvankelijk verklaarde omwonenden (niet als men op verder dan 100 meter afstand woonde) de gemaakte juridische onkosten treugkrijgen. Meteen deelde de gemeente mee, dit advies niet meteen te gaan opvolgen. Daarom diende Partij Sleutelstad in de commissie Stedelijke Ontwikkeling van 11 april een officiële “Rondvraag” in, in twee delen, gericht aan wethouder Spijker. Deze ging over het vergunningenbeleid inzake verkamerde panden in het Haagwegkwartier en het Morskwartier, met name Haagweg 47.

Inleiding:  

De verkameringsproblematiek in diverse wijken van Leiden, maar vooral de Haagweg- en Morskwartieren , heeft onder de inwoners van die buurten de afgelopen jaren tot behoorlijke onrust geleid, gepaard gaande een met sterk gevoel, met een onbetrouwbare overheid te maken te hebben. Het nieuwe college heeft daarom in juni 2018 op basis van een belofte in het college-akkoord en na vragen onzerzijds en aandringen op snelle inlossing van die belofte, een moratorium op onttrekkingsvergunningen ingesteld. Onlangs is bekend geworden dat deze tijdelijke anti-verkameringsmaatregel met vermoedelijk een half jaar zal worden verlengd, omdat nog niet alles gereed en duidelijk is voor het uitvaardigen van een definitieve regelgeving.  Mondeling stelde raadslid Maarten Kersten na de vergadering van 11 april een vraag aan de wethouder persoonlijk:  “kan de wethouder aangeven waarom dit nodig is, terwijl dergelijke regelingen al in diverse steden bestaan en eenvoudigweg naar de Leidse situatie vertaald kunnen worden? Wat kan het probleem zijn, dat een heel jaar voorbereiding nóg niet genoeg is?”

De Rondvraag:
1.  Op 1 april heeft de Regionale Bezwaarschriftencommissie de gemeente teruggefloten in een zaak, aangespannen door 80 omwonenden van het in de afgelopen jaren regelmatig voor nieuws en locale onrust zorgende pand Haagweg 47. De commissie adviseerde het college de beslissing over de verleende omgevingsvergunning te herroepen, van de ontvankelijk verklaarde omwonenden alle juridische kosten terug te betalen en liet niet veel heel van de door de gemeente gevolgde procedure en overwegingen. Kan het college deze commissie verklaren hoe het zover heeft kunnen komen, ondanks de vele waarschuwingen onzerzijds en de vele en herhaalde tips, brieven, en gesprekken van de zijde van de buurt?

2 De gemeente heeft direct na de uitspraak laten weten met haar reactie op en bekendmaking van haar eventuele uitvoeringsbereidheid van het negatieve advies te willen wachten tot de uiterste hiervoor toegestane datum, na 6 weken, te weten  26 mei. Is het werkelijk nodig de bezwaarden en hun gezinnen, die toch al bijna een jaar emotioneel en qua tijd heel veel geïnvesteerd hebben in deze kwestie, nog langer in onzekerheid te laten? Kan de gemeente niet sneller, en als een sportieve verliezer, deze burgers tegemoet treden en het advies van de bezwaarschriftencommissie uitvoeren?

Antwoorden van de wethouder: 
Over de persoonlijke vraag : er komt echt in het najaar een definitieve verkameringsregeling. Er was gewoon meer tijd voor nodig om het goed uit te zoeken
Vraag 1: (hoe dit zover heeft kunnen komen) . Dat kunnen we nu nog niet; we zijn in het college alles goed aan het uitzoeken. Dat moet heel zorgvuldig gebeuren.
Vraag 2: (gaat het college het advies van de bezwaarschriftencommissie volgen?). Wij gaan niet over 1 nacht ijs en gaan dit zorgvuldig overwegen. We weten nog niet wat we gaan besluiten. Zorgvuldige besluitvorming is in het belang van alle partijen…

Conclusie na de antwoorden van de wethouder:

Wij vrezen dat het college het advies niet gaat opvolgen en dat de studenten er dus voorlopig zullen kunnen blijven wonen. De buurt heeft al aangekondigd hiervan dan in beroep te zullen gaan bij de Bestuursrechter in Den Haag. Dit soort zaken loopt meestal tot aan de Raad van State en wellicht zelfs het Europese Hof. En dan zijn er weer vele maanden/jaren en honderduizenden euro’s aan advocaten- en griffiekosten vergooid…